Αν αναλογιστεις τον εαυτό σου, εάν αναλογιστεις την ατέλειωτη έκταση του χρόνου που προηγήθηκε της γέννησής σου κι εκείνη που θα ακολουθήσει μετά τον θάνατό σου, αν σκεφτεις ότι προερχεσαι από μια ατέλειωτη, απέραντη θάλασσα ανυπαρξίας κι επιστρέφεις σε μια ατέλειωτη, απέραντη θάλασσα ανυπαρξίας, τότε ίσως νιώσεις την ασημαντότητα γι’ αυτό που νομίζες ότι είσαι και γι’ αυτό που πετύχες στη ζωή που ζεις. Κι αν αυτό ισχύει για σενα, ισχύει επίσης και για όλους όσους βλέπεις ή γνωρίζεις, για όλους όσους έχεις ακούσει και για κάθε ζωντανό και άψυχο πράγμα, συμπεριλαμβανομένης της Γης, του Ήλιου και των άστρων στο ουράνιο στερέωμα.
Και ίσως νοιώσεις κάποια στιγμή ότι τα πάντα αποτελούνται από το τίποτε. Ότι τα πάντα δεν είναι παρά ένα στιγμιαίο, άυλο τρεμούλιασμα στον ωκεανό της ανυπαρξίας. Ίσως συναισθανθεις πόσο παροδικά και σχετικά ασήμαντα είναι τα καθημερινά γεγονότα που σε προσελκύουν τόσο μακριά και έξω από τον εαυτό σου και σου κατασπαταλούν την ψυχική σου ενέργεια.