Γαυγίζω αλλά κανείς δεν με ακούει
γρυλίζω αλλά δεν με προσέχει κανένας
νιαουρίζω αλλά δεν γυρνάει κεφάλι να με δει
ψιθυρίζω – αλλά δεν βρίσκω αυτί να με δεχτεί

Να δεχτεί τι – τις γνωστές ανοησίες σου
τα γλυκόλογα που θα ’λεγες στην γκόμενα
τα σαχλά σου τ’ αστεία να την κάνεις
να γελάει να μορφάζει να χαμογελάει

Κραυγάζω και μου απαντούν τα κοράκια
Φωνάζω και μου απαντούν τα κύματα
Ουρλιάζω και μου απαντούν τα χρήματα
Σωπαίνω και με καλούν τα επιρρήματα

Δεν έχω τι άλλο να πω να μην φανώ
Γεγονώς, αποτρόπαιος, αναλφάβητος
Δεν θέλω να δω το μεγαλείο της υφής
Του ύφους της γλώσσας που μίλησε

Αυτός που δεν ήταν ακόμα εδώ
Ούτε θα ’ναι αύριο πια ούτε σήμερα
Βρίσκεται στο γνωστό του στέκι
Σταλάζοντας στον καφέ του υδροκυάνιο

Αθήνα, 21 Απριλίου 2009